Nowa wystawa w Muzeum Śląskim. Artystka dotyka emocji pierwszych, by doprowadzić człowieka do spotkania z samym sobą

Osoby, które myślą o rzeźbie rozumianej jako ciężka bryła oglądana z zewnątrz będą miały okazję do innego doświadczenia tej formy sztuki. Artystka w swoich pracach z materiałów stałych wykorzystuje jedynie linie. Nabierają kształtów i cech materii z jakich pochodzą. W przypadku „Antygrawitacji II” są to włókna ciepłego drewna. Linie tworzące „Pochylnię” to celofanowa konstrukcja utrzymywana siłą naprężeń, przywodząca na myśl misternie utkany, pajęczy labirynt.

Drugą niezwykle ważną materią, jaką w swoich pracach posługuje się artystka, jest przestrzeń, którą liniami zamyka w bryły. Całość składa się na proces "krystalizacji przestrzeni". Efektem tych twórczych poszukiwań są lekkie i delikatne struktury. Wykorzystując naturalne cechy materii i dyspozycje przestrzeni tworzy się nowa jakość. Choć przestrzeń zamykana jest linią, to dla odbiorców rzeźby są otwarte, wręcz zachęcają, aby wejść do środka. Często chcąc w pełni przeżyć doświadczenie, do którego zaprasza artystka, należy zgiąć kolana, plecy, pochylić głowę i oddać swoisty pokłon sztuce. W zupełnie niespodziewany sposób, wyginając swoje ciało, człowiek w trakcie spotkania z rzeźbą wychodzi poza rutynę dnia codziennego.

Twórczość Ludwiki Ogorzelec znajduje odbiorców i odbiorczynie niezależnie od szerokości geograficznej. Artystka pozostaje wrażliwa na lokalny kontekst i uwzględnia go w swoich rzeźbach, jednak sukces jej prac, związany jest z doświadczeniem, formą aktywnego uczestnictwa, do jakiego w pozytywny sposób prowokują ludzi. Uwolnione przy tym nieoczywistym sposobie kontaktu ze sztuką emocje pierwsze, doprowadzają do chwili, na którą często nie ma miejsca w gąszczu codziennych spraw, czyli spotkania z samym sobą i własną wrażliwością. To wytrych, który działa na całym świecie, ponieważ mimo różnic kulturowych między Kostaryką, Wietnamem, a Wielką Brytanią, wszędzie tam żyją ludzie, którzy odczuwają takie same emocje.

Ludwika Ogorzelec urodziła się 5 stycznia 1953 roku w Chobieni na Dolnym Śląsku. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (1978–1983), w pracowni prof. Leona Podsiadłego, gdzie uzyskała dyplom magistra sztuki w katedrze rzeźby. Od 1985 roku mieszka w Paryżu. W latach 1985–1987 kontynuowała swój autorski program twórczy w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu, u słynnego artysty rzeźbiarza prof. Césara, który zachwycił się pracami Ludwiki Ogorzelec i zaprosił ją do swojej pracowni. Dla niej była to okazja do skonfrontowania siebie – artysty przybyłego z Polski – z tym, co w „ wielkim świecie”. Już w 1986 roku wystawiała w Salonie de la Jeune Sculpture, Salonie d’Automne, w następnym roku w Salonie Réalités Nouvelles, Salonie de mai 44e. Rozpoczęła wówczas współpracę z prestiżową Galerie Barbier Beltz w Paryżu.

W kolejnych latach zaczęła otrzymywać zaproszenia na wyjazdy artystyczne – rezydencje, wystawy – w USA, Szwecji, Australii , Chinach, Korei, Kanadzie, Japonii, Wietnamie, Libanie, Łotwie, Bangladeszu, Grecji, Szwajcarii, Kostaryce, Niemczech, Austrii, Belgii, Czechach, Wielkiej Brytanii, Bułgarii, Hiszpanii i oczywiście w Polsce. Ostatnia największa ekspozycja w Polsce ukazująca jej dorobek artystyczny, Szukam momentu równowagi (2020–2021), odbyła się w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i była jej sto siódmą wystawą indywidualną. W tym samym czasie praca Ludwiki Ogorzelec pokazywana była na wystawie Rzeźba w poszukiwaniu miejsca w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki.