Popielec w Walentynki. Miłość to praca, która daje radość

Mariusz Kaletka: Jeszcze nie wiemy, choć przyznam, że dzisiaj rano wstałem i zastanawiałem się nad tym. Z Walentynkami jest tak jak z Dniem Kobiet. Dla mnie to kolejny dzień, gdzie realizuję moją miłość małżeńską. Nie chciałbym, żeby to teraz źle zabrzmiało, bo cieszy mnie, że są takie dni w roku, jak Walentynki, czy Dzień Kobiet. One są po to, aby zatrzymać i zastanowić się od czasu do czasu nad kimś lub czymś ważnym. Tak samo co 7 dni jest niedziela, żeby człowiek zatrzymał się, nad radością zmartwychwstania. Co roku jest też Środa Popielcowa i jest to dla mnie jasne, że w ten dzień zawitamy do kościoła, chcąc z przytupem rozpocząć Wielki Post (śmiech).
Katarzyna Kaletka: Staramy się codziennie dbać o siebie, dlatego nie jest to dla nas dzień wyjątkowy. Też nie mam oczekiwań, aby Mariusz konkretnie w ten dzień mi przyniósł kwiaty, bo przynosi mi je bez okazji w różne dni.
Mariusz: Co nie znaczy, że niektórych Walentynek nie spędziliśmy na przykład w kawiarni przy dobrym cieście.

Mariusz: Każdy dzień w naszym małżeństwie jest dla mnie zarazem świąteczny jak i ascetyczny. W jednym z włoskich rejonów kapłan daje młodym na ślubie krzyż. W tym jest sens – miłość też nas kosztuje, życie. Co, by nie mówić – boli nas, ze względu na to, że musimy w jakiś sposób zrezygnować z siebie – z tego swojego egocentryzmu. Gdybym nie chciał realizować się w małżeństwie, to bym w nie nie wchodził. Nie zawsze realizujemy razem z Kasią drogę, która od początku byłaby moją drogą, ale staje się moją, bo jest naszą. Razem wybieramy kierunek.

Katarzyna: Dosyć ma każdy dzień swojej biedy - są momenty radosne ale też trudne. Ważne aby każdego dnia nie zachodziło słońce nad naszym gniewem.

Mariusz: Jestem diakonem stałym i myślę, że Pan Bóg nie strzeliłby mnie piorunem gdybym niektórym te serduszka z popiołu zrobił na czole (śmiech).

Katarzyna: Dużo tych par przewinęło się przez nasze życie. Na pewno gdzieś tak o 10 lat przesunęła się granica wieku ludzi decydujących się na małżeństwo, założenie rodziny. To ma znaczenie, dlatego że za naszych czasów, zawierając małżeństwo, wychodziliśmy z domu rodzinnego. Byliśmy też dużo młodsi. Teraz ludzie raczej wyprowadzają się z domu rodzinnego, żyją sobie gdzieś samodzielnie, kilka, kilkanaście lat, aż się dorobią. Wtedy dopiero postanawiają założyć rodziny. Wydaje się, młodsi ludzie są mniej dojrzali, że ta miłość w późniejszym wieku jest bardziej świadoma i dojrzała. Z drugiej strony, jak się jest młodszym, łatwiej idzie praca nad sobą i uczenie się siebie nawzajem. Jest się wtedy bardziej elastycznym i mniej osadzonym w swoich nawykach.

Mariusz: Podobnie patrzymy na to z Kasią. Wydawałoby się: „Wybrałeś świadomie, jesteś dojrzały”, bo decydujesz się na małżeństwo grubo po 30-ce, a wcale nie jest łatwiej - wręcz często trudniej... Pan Bóg to mądrze wymyślił, że my z Kasią zakochaliśmy się w sobie tak młodo. Żeby było jasne: ożenić się, wyjść za mąż wcześniej, to nie jest coś lepszego, czy gorszego. Jest po prostu inaczej – nawet nie trudniej, bądź łatwiej. Po prostu nad czym innym trzeba pracować, bo nad miłością zawsze trzeba to robić. Miłość zawsze jest zadaniem.

Katarzyna: U mnie to było bardzo świadome. Gdy się pobieraliśmy, ja miałam 20 lat, a Mariusz 23. Przygotowałam się na małżeństwo jak na trzecią wojnę światową. Wiedziałam, że będzie trudno, że będzie ciężko. Może przez to jest mi łatwiej radzić sobie z mniejszymi bitwami a na trzecią wojnę jak na razie się nie zanosi.
Mariusz: Nawet dziecko wie, że trzeba pracować nad relacjami. Np. Moja córka, gdy przyszła do mnie ostatnio, to wypaliła: "Tatuś, nie jest dobrze”. Gdy pytam dlaczego, odpowiada: „Dawno nie rozmawialiśmy”. Nic samo się nie dzieje. Ostatnio mówiłem homilię i wspomniałem na niej, że moim zdaniem rodzaj ludzki od zawsze boryka się z pewną chorobą, której nazwa syndrom „niewidzialnego człowieka”. Mamy obok siebie osoby, które fizycznie zauważamy, z którymi oglądamy telewizję, jemy posiłki, z którymi nawet śpimy w jednym łóżku, ale ich nie widzimy. Nie widzimy ich potrzeb, ich marzeń, ich pragnień. To jest nasze zadanie, by ich widzieć i ciągle pytać, co potrzebujesz, czego pragniesz, o czym marzysz.

Katarzyna: Gdy pytałeś, czy ludzie mają tę świadomość, musiałam się chwilę zastanowić. W większości chyba jednak jej nie mają. Dopiero na koniec kursów uczestnicy dzielą się z nami ich odbiorem i tym, co przeżyli na naszych kursach. Kursy prowadzą z nami małżeństwa z różnym stażem – także 20 i 30 lat, więc z jednej strony narzeczeni widzą, że da się stworzyć dobry związek i można być jeszcze radosnym po tylu latach małżeństwa, z drugiej strony podkreślają też, iż zauważają, że to jest praca.
Mariusz: Rzeczy wielkie, wartościowe zawsze kosztują nas pewien wysiłek i czas. To nie znaczy, że droga miłości rozpatrywana w kontekście pracy musi nam się od razu kojarzyć z pewnego rodzaju kieratem, tragedią, łzami i potem... Ludzie będą zaraz mówić: „Te Kaletki takie zmęczone, rękawy podwinięte, zaharowane na śmierć”. Przecież tak nie jest! Jeśli robię coś, co jest moją pasją, to nie ma znaczenia, ile wysiłku w to włożę. Jeśli uwielbiam góry, to ta droga na szczyt jest czymś najcudowniejszym, co może mi się zdarzyć. Mimo tego, że jestem spocony i zmęczony.

Mariusz: Gdybym zamienił słowo „praca” na „asceza”, to byłoby podobnie. Wszystko jest kwestią tego, czy nam to daje radość.

Katarzyna: Te dwie rzeczy się przenikają.
Mariusz: Ja, jak każdy mężczyzna, gdy jestem najedzony, jestem szczęśliwy. Przykład: Lubię zrobić sobie taką kromkę z dobrego chleba z szyneczką, żółtym serem, ogórkiem i jajkiem.. Jestem z gatunku tych ludzi, którzy to, co najsmaczniejsze, zostawiają na koniec. Dlatego obgryzam taką kromkę pierwsze ze skórek, a później zjadam ten środek. I jak już mam zjeść ten ostatni najsmaczniejszy kęs, zawsze, ale to zawsze, nie wiadomo skąd pojawia się Kasia z rozbrajającym pytaniem: „dasz mi?”. To jest asceza, kiedy ten najsmaczniejszy, mój kawałek kromki wkładam do jej ust. To dla mnie ciężkie, trudne i kosztuje mnie naprawdę sporo. Dajesz i… gdy już oddasz, czerpiesz z tego radość. Tak samo jest z pracą nad związkiem. Będąc z drugą osobą każdy dzień może być radosnym dawaniem siebie, ascezą.

Mariusz: Wręcz przeciwnie, miłość, droga miłości ma smak i gdy się dba w związku o jej świeżość, nigdy się nie przejada. Ciągle głodny chłop, taki jak ja, coś o tym wie. (śmiech) To dotyczy wielu spraw… Przykładowo mężczyzna w łóżku. Kiedy czerpie satysfakcję z tego, że daje radość i zadowolenie swojej żonie. Słowa żony: „Ach, jak było wspaniale” nigdy mu się nie „przejedzą”! To paradoks: moja satysfakcja, mój, można nazwać ,wręcz egocentryzm staje się największym darem z siebie dla tego drugiego. Perpetuum mobile miłości małżeńskiej.
Katarzyna: Tak. Ważne, aby prześcigać się w czynieniu sobie dobra. Wiemy, że łatwo powiedzieć, ale już trudniej wykonać. Moje potrzeby, moje wizje przecież są najważniejsze. Nie trzeba rezygnować z siebie - na pewno zawsze znajdzie się trzecie rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony. Kiedyś rozmawialiśmy z małżeństwem, w którym na ostrzu noża była postawiano sprawa dalszej edukacji córki. Mama chciała, aby poszło do szkoły muzycznej, a ojciec aby rozwijała się w kierunku matematycznym. Tak małżonkowie okopali się w swoich wizjach skupiając się na walce z sobą, że nie zauważyli rozwiązania najprostszego z możliwych, zapytać dziecka co ono pragnie. Zawsze jest trzecie wyjście.

Mariusz: To pytanie o to, czy druga strona tak samo rozumie czym jest miłość. Jak tak, to w tym momencie zaczynamy uczestniczyć w najpiękniejszych zawodach na świecie „w dawaniu siebie nawzajem”. Wtedy oczywiście nie ma tego deficytu. Możemy się prześcigać w czynieniu dobra drugiej stronie, a możemy w czynieniu zła. Nasz wybór. Jeśli napędzamy zło,to w takim momencie należy postawić granice, skorzystać z pomocy psychologa, terapeuty, a niekiedy prosić o bezpośrednią ingerencji Pana Boga. Z doświadczenia wiemy, że On robi rzeczy niemożliwe.. Pamiętajmy jednak, że dobro jest większe niż zło i wielokrotnie szybciej niż zło się napędza. Taka zasada, prawo Boże. Ja się uśmiecham do Ciebie, ty się uśmiechniesz jeszcze szerzej do mnie. , Na koniec życzymy Wszystkim w życiu rodzinnym „miłosnego perpetuum mobile”.

Dziękuję za rozmowę.

Kasia i Mariusz Kaletkowie - małżeństwo z 27-letnim stażem. Mają trójkę dzieci, są dziadkami dwóch wnuczek. Ona: nauczycielka j. angielskiego w prywatnej szkole, on przedsiębiorca oraz diakon stały posługujący w Archidiecezji Katowickiej. Związani z Ruchem Światło-Życie. Razem prowadzą Kursy dla Narzeczonych i Warsztaty dla Małżeństw w projekcie „Przed Nami Małżeństwo”. Czynnie działają w Stowarzyszeniu Rozwoju Rodziny „Familiaris Consortio”, które realizuje szereg projektów wspierających szeroko rozumiany rozwój rodziny o nazwie www.niezłomny24.pl: Weekend Charakterów, Niezłomny Ojciec, Niezłomny na żaglach, Razem w drodze itd. Poza tym narciarze, żeglarze, „górochodziarze”.