Smolorz: Marka „śląskie”

Poczekamy, zobaczymy. Na razie powoływanie do życia Śląskiej Partii Regionalnej - jak zapewniają ojcowie założyciele - postępuje, ale to jest jak pierwsze pytanie w „Milionerach”. Stromo zrobi się później.

Jednak już teraz - jako malkontent na etacie - zabawię się w proroka, co łatwe, bo polska polityka jest przewidywalna, a śląska - jak nas doświadczenie uczy - to bazarek tanich eventów. Już na etapie partyjnej poczwarki widzę problem. Mam ciarki na plecach, a chodzi o nazwę! Na pierwszy rzut oka skrót (ŚPR) jest jak nieszczęsne ugrupowanie, w którym brylował Roman Giertych (LPR), jeszcze przed nawróceniem. Ale nie w złośliwych skojarzeniach rzecz.

Problemem jest pierwsze słowo: „śląska” i to jest piarowska mina; kto ma nosa, wie, że w skutecznej polityce nie ma mowy o sentymentach (a „śląska” to z pewnością jedynie sentymentalne posunięcie), zaś w cenie jest wizerunek - nawet przerysowany. Do rzeczy. Taka nazwa to marsz w lesie, w którym trwa ostrzał artyleryjski. Matematycznie można przejść przez niego żywym, ale po co ryzykować? Przekonał się o tym RAŚ. Na jego malejące poparcie składa się wiele czynników, ale podstawowym jest „autonomia” w nazwie. W Polsce, przy ciężkiej pracy bijących poniżej pasa „prawicowych” manipulatorów, to słowo znaczy dokładnie tyle co „separatyzm”. Gnojstwo, no nie? Ale poszło w eter i jest „po ptokach”.

Teraz dalej. Z czym w Polsce kojarzy się marka „śląskie”? Odpowiadam: roszczeniowi górnicy, śmieszne Berciki, anty-Polacy, farbowani Niemcy, no i wreszcie separatyści... I znów matematyka - kto głosuje na Śląsku? Ślązacy? Nic podobnego. Ślązaków na Śląsku już prawie nie ma. Po jaki więc elektorat chce sięgnąć ŚPR? Pytanie do ojców założycieli. Jak po ten „prawie nie ma”, to może „prawie się uda”.