Będzie krzyk!

Ciekawe, czy jej się uda uzyskać na to przyzwolenie branży pedagogicznej. Raczej wątpię. Jak mało która umie chronić własne przywileje, choć są rodem z poprzedniej epoki.

Gdy praca jest przywilejem, a praca w małej wiejskiej szkole wręcz dobrodziejstwem dla nerwów skołatanych w wielkomiejskim gimnazjum, to właśnie wiejscy nauczyciele dostają 10-procentowy dodatek za zsyłkę na prowincję. Jeśli chcą - mogą uprawiać pół hektara gminnej ziemi, bo też im się należy. Plus mieszkanie służbowe, 18-godzinne pensum, dodatek stażowy za każdy rok przepracowany w oświacie - nawet 20 proc. dołożone do pensji.

Zwykły śmiertelnik, jeśli straci zdrowie w pracy, musi zmienić pracę, o ile ją znajdzie. W najlepszym przypadku dostanie krótkotrwałą rentę z ZUS. Nauczyciel nie musi odchodzić na L-4 gorzej płatne ani zmieniać zawodu, bo może się leczyć przez okrągły rok, pobierając na urlopie zdrowotnym całą pensję. Takich rocznych urlopów może mieć kilka, bo tak nieprecyzyjne są zapisy osławionej Karty Nauczyciela. Niektóre przywileje są tak archaiczne, jak czasy, w których je rozdawano. Inne są wręcz nieprzyzwoite, biorąc pod uwagę standardy obowiązujące od 20 lat w gospodarce rynkowej. Nauczyciele opłacani z naszych podatków są spod niej wyjęci.

Gwarantuje im to Karta Nauczyciela - jedna z pierwszych ustaw, jaką uchwalono w stanie wojennym. Przystawała do tamtych czasów: miała być marchewką dla nauczycieli, by uczyli tam, gdzie władza ludowa potrzebuje i w taki sposób, jak sobie tego życzy. Dziś Karta trwa na podobieństwo serwitutów rozdawanych kolejarzom, hutnikom czy górnikom. Jeśli nauczycielskie przywileje powinny trwać wiecznie, to proponuję przywrócić także znane z lat 50. ubiegłego wieku podwody, czyli furkę z koniem i woźnicą, które należały się nauczycielowi udającemu się na pociąg lub do lekarza.