Depresja to nie zwykły smutek [FAKTY I MITY]

W XXI wiek wkroczyliśmy z niezwykłym przyspieszeniem cywilizacyjnym. Jest coraz piękniej, coraz wygodniej i coraz więcej mamy przed sobą perspektyw do wykorzystania. Nie mamy tylko paru rzeczy - czasu na wyhamowanie w biegu i na kontakt z innymi ludźmi oraz poczucia bezpieczeństwa. Wszystko stało się ulotne i zbyt łatwe do stracenia, dlatego od pogoni za sukcesem nie odpoczywamy nawet we śnie.

A z drugiej strony nie hartujemy swojej psychiki na wypadek nagłej klęski - materialnej, uczuciowej, a nawet towarzyskiej. Bo klęski ponosić dziś nie wypada; klęska eliminuje nas ze świata ludzi sytych i zadowolonych. Niepowodzenia jednak przychodzą; w życiu człowieka "zaprogramowano" ich tyle samo, co sukcesów, których zresztą też nie umiemy oswajać, gdy przychodzą w nadmiarze.

Wyjście z getta
Depresja jest odpowiedzią naszego organizmu na ten stan rzeczy. Na ciśnienie okoliczności zewnętrznych, z którymi nie potrafimy sobie poradzić i nagłe załamanie się systemu wartości. Od kilkunastu lat mówi się wręcz o epidemii tej ciężkiej choroby, która wbrew powszechnemu mniemaniu jest nie tylko bólem dla duszy, ale wyniszcza także ciało. Według Światowej Organizacji Zdrowia, depresja jest czwartą najczęściej występującą chorobą współczesności i, niestety, przewiduje się tendencję wzrostową jej występowania. Jest też jednym z najczęstszych powodów samobójstw.

W Polsce, jeszcze do niedawna, przyznawanie się do depresji, podobnie jak do choroby nowotworowej, z jakichś irracjonalnych powodów było rzeczą wstydliwą. Na szczęście takie podejście radykalnie się zmieniło, co w przypadku depresji ma fundamentalne znaczenie. Z wielu powodów, ale przede wszystkim dlatego, że jednym z pierwszych jej objawów jest poczucie wyizolowania, niemal dosłownego odcięcia od świata i to na wielu poziomach. Poczucie samotności jest tak dojmujące, że chory traci kontakt nawet z osobami najbliższymi, zamyka się w sobie, a w stanach szczególnie ostrych z nikim nie rozmawia.
Świadomość, że inni też na depresję chorują nie zmniejszy jego cierpienia, ani nie ustrzeże przed pytaniem: "dlaczego ja, dlaczego właśnie mnie się to przytrafiło?". Ale na pewno pomaga w podjęciu decyzji o leczeniu, która jest w depresji bardzo trudna ("nic mi nie jest, zaraz się pozbieram, ludzie, dlaczego zaraz do psychiatry?").

Wielkie znaczenie mają zwłaszcza zwierzenia czy rozmowy z osobami, którym udało się zapanować nad chorobą, a nawet z niej wyleczyć. To stymuluje do wysiłku, bo istotą większości odmian depresji jest to, że chory nie może zmobilizować się do najmniejszego działania. Przy całkowitej świadomości tego, co się z nim dzieje! Z początku nie tylko nie umie wykonywać najprostszych czynności, ale wręcz myśleć i czuć. Chwała więc tym, którzy wymyślili Międzynarodowy Dzień Walki z Depresją, przebiegający w tym roku pod hasłem niestygmatyzowania chorych. Chwała autorom książek, także beletrystycznych, reżyserom filmów, oswajających tę chorobę. A przede wszystkim chwała mądrym lekarzom, którzy podjęli walkę o swoich pacjentów i mówią, jak bardzo ludziom w depresji potrzebne jest traktowanie ich jako ludzi po prostu chorych.

Eksperymenty wykluczone
Depresją zwykliśmy nazywać każde dłuższe obniżenie nastroju, połączone z zakłóceniem snu, a często także z błyskawicznym i dużym ubytkiem wagi. To rzeczywiście są pierwsze niepokojące objawy, ale pod żadnym pozorem nie wolno stawiać sobie (lub przyjaciołom czy rodzinie) domorosłych diagnoz!!!

W przypadku utrzymujących się objawów, dodatkowo połączonych na przykład z bliżej nieokreślonym niepokojem, natychmiast należy poradzić się lekarza.

Depresja to czwarta najczęściej występująca współcześnie choroba - informuje Światowa Organizacja Zdrowia

Jeśli uzna, że nie chorujemy na depresję, odczujemy po prostu ulgę. Jeśli ją jednak zdiagnozuje, to też, paradoksalnie, będzie dobrze. Bo im szybciej podejmiemy leczenie, tym szybciej i bez dodatkowych komplikacji będziemy wracać do zdrowia. Nie bez znaczenia jest fakt, że depresja ma różne odmiany i tylko lekarz psychiatra może je precyzyjnie określić, a potem zaordynować odpowiednie leczenie. Szukanie dostępnych na rynku, pożal się Boże, antydepresantów, np. w internecie, skończyć się może poważnymi powikłaniami.

Bliskość to lekarstwo
Nie mniej ważne, jak sama terapia, jest także zachowanie się najbliższego otoczenia człowieka chorego na depresję. A najczęściej bywa tak, że choroba zaskakuje również rodzinę, która miota się od bezsensownych pocieszeń, po jawnie okazywane przerażenie, bo zwyczajnie nie wie, jak pomóc.

O ile jednak leczyć się samemu nie wolno, o tyle szukać rad, jak postępować z osobą w depresji, warto wszędzie i możliwie szybko. W księgarniach sporo jest na ten temat poradników, można też dyskretnie zapytać o wskazówki lekarza, prowadzącego terapię naszego krewnego czy znajomego.

Generalnie rady są dwie: cierpliwość i gotowość zrozumienia. To nie jest łatwe, bo człowiek w depresji miota się czasem miedzy skrajnie różnymi zachowaniami, agresji wobec najbliższych nie wyłączając. Ale jeśli naprawdę go kochamy i naprawdę chcemy mu pomóc, musimy zrozumieć, że dopadło go straszne cierpienie. I to my jesteśmy pierwszymi, których się uchwyci, wynurzając się z depresyjnej czerni.

* CZYTAJ KONIECZNIE:

*NAJZABAWNIEJSZE ŚLĄSKIE SŁOWA - WYNIKI PLEBISCYTU
*WSTRZĄSAJĄCA HISTORIA ŚMIERCI MAGDY Z SOSNOWCA - POZNAJ SZCZEGÓŁY

*ALE FUTURYSTYKA! Zobacz jak będą wyglądać Katowice w 2015 roku. WIZUALIZACJE
*Niesamowicie GORĄCE DZIEWCZYNY na mroźne dni. Zobacz FOTKI Queen Śląska i Zagłębia