Moje Winnipeg

Po raz kolejny kanadyjski artysta Guy Maddin stworzył niezwykłe formalnie kino: hipnotyczne, fantazyjne, intymne. Nazywa je doku-fantazją, bo łączy w beztroski sposób fikcję i fakty. Jako główny bohater i narrator Maddin wsiada w nim do pociągu, którym wraca do rodzinnego Winnipeg, by raz na zawsze pożegnać się z przeszłością.

Archiwalne i współczesne zdjęcia miasta tworzą obraz magicznej krainy dzieciństwa wysadzanej w powietrze, by na jej gruzach mogły powstać produkty wielkiego biznesu. Ten wątek Maddin przeplata z historią swego życia, którą na oczach widzów odtwarzają wynajęci aktorzy. Ta psychodrama ma pomóc reżyserowi uporać się z traumą z dzieciństwa, którą zafundowała mu okrutna matka.

Gdyby marzenie senne można było przenieść wprost na taśmę celuloidową miało by ono formę "Mojego Winnipeg". Maddin utrzymuje swoją "doku-fantazję" w konwencji filmu niemego. Wykorzystuje środki charakterystyczne dla niemieckiego ekspresjonizmu i gotyckich powieści grozy, by uzyskać psychodeliczny klimat. Doprawdy Freud miałby używanie interpretując to filmowe marzenie, próbując na jego podstawie odnaleźć korzenie reżysera. - Zawsze przeczuwałem, że gdybym swoje dziecięce traumy zaczął przepracowywać na kozetce u psychoanalityka, wszystko by runęło. Trochę takich niewygodnych rzeczy w człowieku jest potrzebnych. Ja robię z tego filmy i to jest moja psychoterapia - twierdzi Maddin. I dlatego "Moje Winnipeg" jako skrajnie subiektywne kino nie każdemu przypadnie do gustu. Tym bardziej, że reżyser nie zdradza emocji tonem głosu. Wręcz narzuca skojarzenia z narratorem radzieckich filmów propagandowych. Osobiście podziwiałam genialną formę "Mojego Winnipeg" (stąd wysoka nota), ale jednocześnie pozostałam niewzruszona jego treścią.