Nigdy nie mów nigdy

Do kina szłam, przyznaję, z ciężkim sercem. Po ostatnich "hitach" polskiej kinematografii romantycznej, przygotowałam się na półtoragodzinną drzemkę, względnie półtorej godziny zażenowania. A tu taka niespodzianka!

Film Pacyny w niczym nie przypomina komedii, do jakich przyzwyczaili nas polscy reżyserzy. To raczej doskonale skrojony film obyczajowy, poruszający ważne problemy współczesnych kobiet (trudności z zajściem w ciążę, adopcja, samotne macierzyństwo). I niezwykle realistyczny, ale tylko... do połowy.

Oto Ama (Dereszowska), as headhuntingu, najlepsza w swojej branży, oddana pracy, po przekroczeniu 30-tki decyduje się na adopcję. Wie, że na własne dziecko nie ma szans - diagnoza lekarska jest bezlitosna, przez trudności z zajściem w ciążę rozsypały się jej dwa małżeństwa. Ale samotna kobieta, nawet tak majętna jak Ama, nie musi się podobać paniom z domu dziecka. A to uznają ją za lesbijkę, bo złożyć papiery adopcyjne przyszła z przyjaciółką, a to, podczas niezapowiedzianego wywiadu środowiskowego znajdują w jej sypialni... mężczyznę.

Ów mężczyzna to "wypadek przy pracy", pierwszy klient, z którym niezłomna Ama umówiła się, gwałcąc jednocześnie swe niezłomne zasady i ważny punkt umowy o pracę. I tu historia prawdopodobna kończy się na rzecz bajki...

Superzdolny naukowiec (Wieczorkowski), którego Ama wysyła na milionowy kontrakt do Kalifornii zakochuje się w niej bez pamięci, a podczas namiętnej nocy czyni ją matką bliźniąt. I tylko nie wiadomo, dlaczego Ama koniecznie chce ukryć przed nim fakt narodzin dwujajowych bliźniąt. Choć finał jest przewidywalny, a druga część razi liczbą niespodziewanych happy endów, warto obejrzeć "Nigdy nie mów nigdy", bodaj pierwszą od lat inteligentną komedię romantyczną w polskim kinie.