Rafał Musioł: Gołe pięści, goła prawda [Komentarz]

Amerykanie dokonują właśnie kolejnego znaczącego kroku w podboju kosmosu, przymierzając się do budowy stacji na Księżycu. Polska też marzy o takim skoku cywilizacyjnym, więc szef Ministerstwa Obrony Narodowej powołał doradcę do spraw przestrzeni kosmicznej. Na start biało-czerwonej rakiety poczekamy jednak jeszcze długo, za to do historii sportu próbujemy już wejść na skróty, i to razem z drzwiami.

Rozkołysana przez Zenka Martyniuka sarmacka krew nieustannie szuka ujścia. Cotygodniowe - może z przerwą na stan epidemii - bitki pod dyskotekami oraz gale MMA okazały się niewystarczające, więc na rynku pojawiła się nowa usługa, czyli walki na gołe pięści. Kontrowersje były oczywiste, na nich zresztą zapewne opierał się pomysł na biznes. Sam w sobie dość prosty: zwycięzca bierze wszystko, a organizator jeszcze więcej. W tle kości trzeszczą, zęby się kruszą, posoka leje wiadrami, a tłum wpada w amok, podziwiając współczesnych gladiatorów. W tle gra muzyka, dziewczyny piszczą, telewizje sprzedają PPV. Karuzela się kręci do końca. Ich albo jej.

Pozornie nic nie mogło nie zadziałać. A jednak tak się stało. Nieoczekiwaną przeszkodą okazał się instynkt samozachowawczy walczących. Statystyki pokazały go w sposób nieubłagany i godzący w samo serce interesu. Krwawych bójek na pierwszych galach właściwie nie było, najwięcej starć kończyło się bowiem ucieczkami z pola walki. Na nic zdało się nawet wprowadzenie do programu młócki kobiecej. Całość wciąż bardziej przypominała wrestling niż pojedynki zabijaków, którym jest wszystko jedno.

Właściciele tego cyrku z pewnością mają powody do zmartwień i niepokoju, bo recenzje imprez były mało entuzjastyczne i przepełnione rozczarowaniem. Medal ma jednak dwie strony - dla mnie w tym przypadku rewers jest optymistyczny. Może jednak nie każde dno da się przebić i poziom wyznaczony przez FAME MMA pozostanie jego wyznacznikiem, a każda próba pokonania tej żenady spruje się jak metka od niejakiej Jessicy Mercedes?