Dom Kowalskich w PRL-u. Telewizor Rubin, magnetofony i Wigry 3 - te rzeczy kiedyś mieliśmy wszyscy. Dziś są już tylko w muzeach ZDJĘCIA

Dziś wielofunkcyjne smartfony sukcesywnie wypierają z rynku kolejne urządzenia. Rozwój i miniaturyzacja elektronicznych matryc światłoczułych sprawia, że „tradycyjne” aparaty fotograficzne odchodzą do lamusa. Obecnie nie musimy zastanawiać się, czy na urlop wzięliśmy wystarczająco dużo klisz, czy zdjęcie wyjdzie, czy nic nie będzie prześwietlone. Ale kiedyś tak nie było – każda klatka była niemal na wagę złota, a do każdego zdjęcia podchodziło się z ogromną starannością. A Zenity, Smieny i Druhy towarzyszyły nam w każdej wędrówce.

Jadąc na urlop, oprócz zabrania aparatu i kilku rolek filmów, trzeba było pamiętać, by bliskim wysłać pocztówkę. Często było tak, że szybciej wróciło się z urlopu, niż dotarła kartka, jednak wszyscy na te kartki czekali. Pocztówka wysłana z jakiegoś egzotycznego miejsca była nie lada atrakcją i uzupełnieniem kolekcji. Kto z nas nie ma pudełka kartkami zachomikowanego gdzieś w schowku. Wracacie czasami do tych pamiątek?

Nie będzie przesady w stwierdzeniu, że marka „Wigry” jest wręcz kultowa. Bardziej popularnego roweru chyba nie da się znaleźć. Na składakach produkowanych przez firmę Romet jeździł niemal każdy. Nie bez przyczyny, rowery miały wiele zalet. Zapewniały wygodną pozycję w trakcie jazdy, były stosunkowo lekkie i wygodne w transporcie – dzięki przegubowi można je było złożyć na pół i zmieścić nawet w niewielkim samochodzie. A na niezwykle wytrzymałym bagażniku niejeden z nas woził swoje koleżanki i kolegów.

Nakręcany budzik to kolejna rzecz, chyba całkowicie wyparta przez komórki. Teraz wystarczy raz zapamiętać wybrane ustawienia w telefonie i można nie zastanawiać się czy na pewno nie zaśpimy do pracy lub szkoły. Zapewne wielu z nas pamięta jednak wieczorny rytuał, który był nieodłączną częścią szykowania się na następny dzień. Nakręcić budzik, przyłożyć do ucha, by sprawdzić czy chodzi, poprawić ustawienie wskazówki wyznaczającej porę pobudki, pokazać komuś z rodziny: „Będzie to 6:45?”. Następnie jeszcze raz, dla pewności, przyłożyć do ucha i odstawić na szafkę. Najlepiej poza zasięgiem, żeby musieć wstać z łóżka, by go wyłączyć – wtedy opcja „drzemka” nie istniała. Kto z Was zaspał do pracy, bo budzik zadzwonił o parę minut za wcześnie, po czym stwierdził „aaa, poleżę parę minut” i obudził się dwie godziny później?

Telewizor „Rubin” to prawdziwa legenda. Dziś kolorowy telewizor dla nikogo nie jest niczym niezwykłym, jednak kiedyś kolorowy „Rubin” był nieosiągalnym marzeniem wielu osób. Produkowały go Warszawskie Zakłady Telewizyjne na radzieckiej licencji. Złośliwi twierdzili, że przy „Rubinie” mogła ogrzać się cała rodzina. Nie bez racji, telewizory często się przegrzewały, dochodziło nawet do samozapłonów z tego powodu.

„Mamo, a jak tym robiło się zdjęcia?” – takie pytanie być może nie raz padło z ust dziecka na widok dziwacznej, nieforemnej bryły z gigantyczną słuchawką. W dodatku na kablu! To nie można tego było wziąć ze sobą? Ano nie. W dodatku linia telefoniczna w domu była rarytasem, dla większości nieosiągalnym. By móc do kogoś zadzwonić trzeba było wyjść z domu i pójść do budki telefonicznej lub na pocztę.

W erze oderwania muzyki od nośnika i wszechobecnych serwisów streamingowych, płyty winylowe na szczęście przeżyły renesans i obecnie stanowią łakomy kąsek dla kolekcjonerów. Kiedyś były wszechobecne – muzyki słuchało się wyłącznie z radia lub właśnie z płyt. Bodaj najpopularniejszym odtwarzaczem winyli w Polsce był gramofon Bambino. W kilku różnych wersjach produkowały go Łódzkie Zakłady Radiowe Fonika. Sprzęt zamknięty był w walizce w wbudowanym głośnikiem, dzięki temu można było wygodnie go spakować i zabrać na prywatkę.

Na prywatkach bawiliśmy się nie tylko przy muzyce z winyli. Domowe imprezy rozkręcane były również przy dźwiękach magnetofonów szpulowych. Ten sprzęt był cięższy i bardziej nieporęczny, niż Bambino, ale miał wiele zalet. Pozwalał na odtwarzanie taśm nagranych w różnych prędkościach. Tu obowiązywała zasada identyczna, jak w przypadku winyli – im większa prędkość odtwarzania, tym lepsza jakość. Kolejną zaletą szpuli z taśmami była możliwość nagrywania wielościeżkowego. Oznaczało to, że na jednej stronie taśmy można było równolegle nagrać różne utwory. Później wystarczyło przełączyć „pstryczek” w magnetofonie i z tej samej taśmy w jednej chwili grał Zbigniew Wodecki, a w drugiej, dajmy na to, Boney M.

Muzyka jest, ale do rozbawienia towarzystwa przyda się jeszcze jedno. Chyba łatwo domyślić się, o co chodzi – nie będziemy przecież siedzieć przy pustym stole. Na specjalne okazje potrzebna jest również specjalna zastawa. Kryształowa. Na co dzień dumnie eksponowana w stylowych meblościankach i regałach z obowiązkowymi przeszkleniami.

Co jeszcze dołączylibyście do naszej galerii? Może maszynki do golenia na żyletki? Albo syfony na naboje do domowej produkcji wody gazowanej?