Wyprawa na "Orlą Perć Tatr Zachodnich" – Rohacze. Propozycja Dziennika Zachodniego na wakacje. Zobacz zdjęcia

Strzeliste wierzchołki można zdobyć idąc z kilku różnych stron. Wędrówkę można rozpocząć na przykład z Doliny Chochołowskiej, co może być ciekawym pomysłem dla osób wybierających się na odpoczynek do Zakopanego. Kolejne szlaki wychodzą z okolic miejscowości Końska na Słowacji. My wybraliśmy trzecią opcję – dojazd do parkingu w Dolinie Rohackiej. Gdy Waszym oczom ukażą się szyldy i kierunkowskazy „Chata Zverovka” to znaczy, że jesteście we właściwym miejscu. By dojechać do parkingu z Polski najlepiej kierować się na przejście graniczne w Korbielowie. Następnie na Namestovo i Zuberec – tu szukamy odbicia do doliny. Jeżeli nie chcemy zostawać na noc na Słowacji, warto wyjechać wcześnie rano. Podróż samochodem z Katowic zajmie w jedną stronę ok. 3 godz.

Choć Rohacze znajdują się w pobliżu opisywanej we wcześniejszym artykule Jakubiny, szlaków wiodących przez te góry nie można ze sobą porównywać. W momencie gdy przejście przez Jakubinę pozbawione jest jakichkolwiek trudności, wyprawa na Rohacze wymaga wprawy i obycia. Choć na pierwszych metrach nic nie zwiastuje późniejszych trudności.

Szlak wiedzie od parkingu asfaltową drogą i prowadzi do schroniska położonego u podnóża gór. Tatliakova Chata to na tej trasie ostatni moment na ewentualne uzupełnienie zapasów. Więcej schronisk po drodze nie będzie. Stąd wybieramy zielony szlak prowadzący na Przełęcz Zabrat. Dalej kierujemy się na Wołowiec, z którego cel naszej wycieczki widać jak na dłoni. Szlak na Wołowcu rozgałęzia się, nas interesuje odbicie w prawo. Wąskim grzbietem zbliżamy się do Ostrego Rohacza. Tu zaczyna się wyzwanie – łańcuchy i półki skalne, na które trzeba się podciągnąć na rękach. Na wąskiej ścieżce każdy krok musi być przemyślany. Osoby krzyczące „Ja w dół patrzę!”, wzorem osła z popularnego filmu animowanego, zdecydowanie nie powinny iść na Rohacze. Trasa wymaga odporności na ekspozycję i doświadczenia. A nawet dla bardziej obytych turystów może być wyzwaniem.

Nie bez powodu drugi ze szczytów nazwano Płaczliwym. Na tym etapie trasy zmęczenie nasila się nieubłaganie, a nogi zaczynają boleć od intensywnego wysiłku. Jednak piękna panorama roztaczająca się we wszystkich kierunkach jest tego wysiłku warta. Przy dobrej pogodzie widać stąd nawet odległe Tatry Wysokie.

Był płacz, jest i smutek. Zostawiając za sobą Rohacz Płaczliwy, schodzimy na Smutną Przełęcz. Skąd wzięła się nazwa? Być może chodzi o to, że na tym etapie marszu zaczyna nas ogarniać żal, że najciekawsze fragmenty mamy już za sobą. A może nazwa wzięła się z czegoś zupełnie innego. Tak czy inaczej, z przełęczy wracamy niebieskim szlakiem do Tatliakovej Chaty i pozostaje nam tylko pokonanie krótkiego odcinka do parkingu.

Opisana trasa nie należy do najdłuższych. Według mapy wyjście i powrót do parkingu powinno zająć nieco ponad 6 godzin. Plus postoje, rzecz jasna. Nie oznacza to, że przejście przez Rohacze nie wymaga odpowiedniego przygotowania. Na liście rzeczy, które obowiązkowo należy ze sobą zabrać powinny znaleźć się:

• woda i jedzenie – co prawda Tatliakovą Chatę miniemy dwukrotnie, ale w górach zawsze najlepiej liczyć na siebie
• ciepłe ciuchy – temperatury w Tatrach potrafią zaskoczyć, lepiej być przygotowanym trochę na wyrost, zwłaszcza, jeżeli przyjdzie nam schodzić po zmierzchu
• kurtka przeciwdeszczowa
• odpowiednie buty – trampki odpadają, obuwie górskie powinno sięgać za kostkę i mieć podeszwę z grubym bieżnikiem
• lampy-czołówki – żadnego świecenia telefonem! W górach ręce powinny być wolne
• ubezpieczenie

Przyzwyczajeni do bezpłatnej służby ratunkowej w polskich górach (której niestety zdarza się nadużywać) zapominamy, że na Słowacji sytuacja wygląda inaczej. Dlatego, jadąc do naszych południowych sąsiadów, pamiętajmy o tym, by wykupić ubezpieczenie, które pokryje ewentualne koszty transportu i leczenia w sytuacji kryzysowej za granicą.