50 lat temu zamordowano Sharon Tate. Rodzina nie mogła uporać się z tym przez wiele lat

Przypomnijmy fakty: w nocy z 8 na 9 sierpnia kilkoro członków sekty, której przywódcą był Charles Manson włamuje się na Cielo Drive w Los Angeles do willi, zamieszkiwanej przez małżeństwo aktorki Sharon Tate i reżysera Romana Polańskiego. Sharon jest w dziewiątym miesiącu ciąży. Polański przebywa w tym czasie w Europie, ale w domu znajduje się troje przyjaciół pary: Jay Sebring (stylista gwiazd hollywoodzkich, wcześniejszy chłopak Sharon), scenarzysta Wojciech Frykowski i jego partnerka Abigail Folger (dziedziczka fortuny kawowej, córka Petera Folgera).

Grupa Mansona ma jeden cel: zamordować tych, których zastaną w domu. Żeby uniemożliwić wezwanie pomocy, przecinają kable telefoniczne. W ogrodzie w ich ręce wpada przypadkowo młody chłopak Steven Parent, który tego wieczoru był gościem ogrodnika gospodarzy. Zabijają go. Następnie wchodzą do domu i brutalnie, zadając wiele ran kłutych (w sumie śledczy naliczyli ich ponad 100), mordują wszystkich. Kkrwią ofiar piszą hasło na ścianach – jego treść (Pig) ma naprowadzić śledczych na fałszywy trop.

Jaki był motyw tej masakry? Chęć zemsty Mansona na poprzednim właścicielu domu, producencie muzycznym Terrym Melcherze, który nie chciał wydać muzyki przywódcy sekty. Tyle tylko, że Manson nie wiedział, że w domu są już inni lokatorzy. W toku śledztwa wiele się także mówiło o motywach ideologicznych: wywołaniu światowej rewolty białych przeciwko czarnym (bo to rzekomo Afroamerykanie mieli dokonać zabójstw).

Ta książka to wyjątkowy dokument. Mamy tu relacje z pierwszej ręki – od osób będących najbliżej Sharon, jej rodziny. Bo tak naprawdę to opowieść o tym, co działo się z najbliższymi Sharon tuż po zbrodni, ale także 5, 10, 20 a nawet 40 lat potem i jak bardzo tamto wydarzenie zdeterminowało losy ojca, matki, siostry a potem siostrzenicy Tate.

Jak przez wszystkie te lata walczyli z narastającym wokół morderców kultem, jak zabiegali, by przedterminowo nie wyszli z więzienia "za dobre sprawowanie", i jak w miarę upływu czasu zbrodnia ulegała relatywizacji. To opowieść o tym, jak popkultura zmieniła tragedię w produkt na sprzedaż i jak narastały mity i publikowano historie "nie z tej ziemi".

Po kilkudziesięciu latach pojawiła się np. kobieta, która najpierw nachodziła rodzinę twierdząc, że jest reinkarnacją Sharon, jej nowym wcieleniem, a potem oświadczyła że... jest córką Sharon i Romana Polańskiego, cudem uratowaną po śmierci matki. Z tymi rewelacjami pozwolono jej wystąpić w telewizji i nie brakowało widzów, którzy w to uwierzyli. Znalazł się nawet prawnik, który w jej imieniu zgłosił roszczenia do spadku po Sharon Tate.

A co do morderców, to warto przypomnieć, że choć początkowo wszyscy zostali skazani na kary śmierci, to kilka lat potem, na skutek zmiany prawa stanu Kalifornia karę tę zamieniono im na dożywocie z możliwością ubiegania się o przedterminowe zwolnienie. I skorzystali z tego prawa natychmiast.

Praktycznie wyglądało to tak, że każdy ze skazanych wnosił o zwolnienie, przedstawiał dowody o swojej resocjalizacji, a decyzja zapadała podczas specjalnych posiedzeń sądów. Na każdą taką rozprawę przyjeżdżali zwolennicy "rodziny Mansona", którzy wywierali nacisk na sędziów.

Z drugiej strony, ze swoimi argumentami występowały rodziny ofiar. Karę przedłużano o 2, 3 lata – co oznaczało że za 2 lub 3 lata Charles Manson, Susan Atkins,Tex Watson, Patricia Krenwinkel oraz Leslie van Houten, która nie uczestniczyła w zabójstwie Sharon Tate, ale z "rodziną Mansona" następnej nocy wzięła udział w równie okrutnym mordzie na małżeństwie LaBianca, znów złożą wniosek o zwolnienie. Dla przykładu, Watson od roku 1976 roku starał się o nie 17 razy. Ostatnią odmowę zwolnienia warunkowego otrzymał na rozprawie 27 października 2016 r (na 5 lat czyli do roku 2021, Watson będzie miał wtedy 76 lat).

Książka ma dwie autorki: to Brie Tate, siostrzenica Sharon i Alisa Statman, przyjaciółka rodziny. Scenariusz opiera się na niepublikowanych wspomnieniach ojca Sharon, pułkownika armii amerykańskiej, jej matki Doris, która do śmierci w roku 1992 zaangażowana była w ruch praw ofiar przestępstw z udziałem przemocy i siostry Patti, która w chwili morderstwa miała zaledwie 11 lat, a dla której to wydarzenie stało się piętnem na całe życie. To są bohaterowie tego dokumentu.

Ojciec Sharon – Paul, uczestniczył we wszystkich rozprawach podczas pierwszego procesu skazującego morderców, a wcześniej, zanim ich złapano (kilka miesięcy po zdarzeniu), w śledztwie. Dokumentował to, spisywał na własny użytek, dlatego kiedy po latach autorki książki przystąpiły do pracy, korzystały z jego archiwum.

Matka Sharon – Doris, najpierw przez lata zmagała się z depresją, ale kiedy zorientowała się, że Leslie van Houten zebrała 900 podpisów popierających jej zwolnienie warunkowe, i że jeśli do niego dojdzie może to otworzyć drogę pozostałym przestępcom, zaangażowała się w publiczną kampanię przeciwko Van Houten, zdobywając... ponad 350 tys. podpisów przeciwko zwolnieniu.

Od tego czasu Doris Tate poświęciła się właściwie jednemu tematowi: walce o to, by sprawcy zbrodni nie wyszli na wolność. Brała udział w programach telewizyjnych, uczestniczyła w dyskusjach na temat zmiany prawa karnego, była aktywną członkinią organizacji „Parents of Murders Children”, założyła COVER, Koalicję na rzecz Równych Praw Ofiary, pracowała w Kalifornijskim Komitecie Doradczym ds. Usług Więziennych jako przedstawiciel ofiar.

Kiedy zmarła, jej najmłodsza córka Patti przejęła większość tych zadań. Niestety, również i ona zmarła na raka piersi w roku 2000 w wieku zaledwie 43 lat. Nie żyje również ojciec Sharon – Paul. Zmarł w roku 2005. Z najbliższej rodziny pozostała jeszcze druga z sióstr Sharon – Debra, która w książce pojawia się jedynie kilka razy, trochę na marginesie wydarzeń.

A mordercy? Charles Manson zmarł w więzieniu w roku 2017, Susan Atkins w 2009, Leslie van Houten w czerwcu 2019 r odmówiono warunkowego wyjścia, podobnie Patricia Krenwinkel i Tex Watson – nadal przebywają w więzieniu. Linda Kasabian w zamian za uniewinnienie złożyła obszerne zeznania obciążające lidera grupy, a także m.in. Texa Watsona i Susan Atkins i prawdopodobnie żyje gdzieś pod zmienionym nazwiskiem.