Tygodniowy felieton Jędrzeja Lipskiego. „Podwójna rzeczywistość...”

Mamy Polskę i neo-Polskę, mamy sędziów, sędziów dublerów i neo-sędziów, prokuratorów i neo-prokuratorów oraz p.o. prokuratorów, likwidatorów zamiast zarządów. Mamy też neo-media publiczne, bo tych normalnych już nie ma.

Mamy też zwycięskie ugrupowanie, które zostało okradzione z prawa do sprawowania rządów i rząd, który jest nierządem i martwą literę prawa wypartą przez bezprawie. Mamy posłów, którym odbiera się prawa poselskie i, o zgrozo, wsadza do więzienia. Mamy też, to ciekawostka, rotacyjnych marszałków Sejmu i Senatu. Mamy też ministra kultury, którego działania i zachowanie bynajmniej do kulturalnych nie należą, i ministra sprawiedliwości, który sam siebie pozbawił mandatu poselskiego, nie zdając sobie z tego sprawy, i premiera, który nad sprawy Polski przedkłada partykularne interesy niemieckich polityków rządzących Unia Europejską.
Mamy konstytucję, która, jak się okazuje, nie ma znaczenia, i prezydenta, któremu przez Pałac Prezydencki bezkarnie przewalają się hordy policyjne, siłą wywlekając zaproszonych gości.

Taką mam fajną Polskę - miłą ciepłą, uśmiechniętą. Wszyscy, którzy bezprawnie dorwali się do władzy, szczerzą zęby w triumfalnym uśmiechu, no może poza wodzem tychże, któremu każda próba uśmiechu wywołuje na twarzy maskę mściwego grymasu. No cóż, niektórzy tak mają. Mamy też nauczycieli, którzy nie zobaczą obiecanych podwyżek, i uczniów, którzy nie będą musieli chodzić do szkoły, bo tam i tak lekcji nie będzie. Sporo tego w sumie mamy.

Wymieniłem zaledwie kilka drobiazgów z tej całej błotnej i kamienistej lawiny, która nas zalała i przytłoczyła. Przytłoczyła, a niektórych wręcz sparaliżowała. Być może ze strachu, być może z bezsilności albo ze zdziwienia. Niestety… A to, szanowni państwo, dopiero początek tego, co nas jeszcze czeka. Podziały, rysy, pęknięcia dotknęły nasze społeczeństwo, zmasakrowały naszą jedność, spolaryzowały.

Populizm i propaganda odebrały nam zdolność myślenia i zepsuły zdrowy rozsądek. Dysputę publiczną, dyskurs i konwersację wyparła mowa nienawiści, a sztukę dyplomacji zdeptały i zastąpiły media społecznościowe. Dzisiaj ważniejsze stały się komunikaty na platformie X (Twitterze) i filmiki na tik toku niż decyzje głowy państwa podejmowane w zaciszu właściwych gabinetów. Polska to tak naprawdę smutny kraj. Rzekłbym, że dzisiaj przypomina bardziej pole bitwy pod Mątwami, które przypominało raczej rzeźnię. Tak, dzisiaj Polska to swoista rzeźnia praw obywatelskich.

Stare polskie przysłowie mówiło, że Polacy liczą wrogów po bitwie, tylko że jak się nawzajem powyrzynamy, to to całe liczenie straci jakikolwiek sens. Chyba nadszedł czas na refleksję… A przy okazji przyszła mi do głowy jeszcze jedna, tym razem chińska maksyma, która mówi: Jeśli masz wrogów, to usiądź na brzegu rzeki i poczekaj, aż ich trupy spłyną z prądem u Twych stóp.

No koniec pozwolę sobie zacytować fragmentu listu, który dotarł właśnie do mnie, napisany przez czytelniczkę „Dziennika Zachodniego”: „[...] Historia zatoczyła koło i przyszło nam żyć znowu w trudnych czasach (a było tak ładnie), i przyznam, że boję się, co przyniesie jutro […]”. To ważne słowa. Ma Pani świętą rację. I dziś, i wówczas, w 1980 roku, gdy toczyliśmy długie, solidarnościowe dyskusje, śniąc na jawie sen o wolności i przyszłej Polsce. I tak jak wtedy, tak i dziś czeka nas długi marsz...