Jesteś świadkiem napadu padaczki? Możesz pomóc [ZOBACZ JAK]

Padaczka - nazywana również epilepsją (od greckiego czasownika epilambanein, który oznacza "atakować", "chwycić", "napaść", "posiąść"), wielką chorobą (od francuskiego grand malade), chorobą rzucającą (od łacińskiego morbus caducus) i niemocą świętego Walentego, który jest patronem chorych - to jedna z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Cierpi na nią około 50 mln ludzi na świecie. W Polsce liczbę chorych szacuje się na ok. 400 tys.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), co roku rozpoznawanych jest 2,4 mln nowych przypadków padaczki. Jej objawy mogą pojawić się w każdym wieku, ale szczyt zachorowania przypada na okres dzieciństwa (pierwszy rok życia dziecka) i starości (powyżej 60. roku życia).

Jak wyjaśniała prof. Joanna Jędrzejczak, prezes Polskiego Towarzystwa Epileptologii, podczas warsztatów "Quo vadis medicina", zorganizowanych przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, co dziesiąty z nas doświadcza w życiu jednego napadu padaczkowego. Nie znaczy to jednak, że jesteśmy chorzy na padaczkę.

Kryterium rozpoznania tej choroby jest bowiem wystąpienie co najmniej dwóch napadów padaczkowych. Są one konsekwencją zaburzeń czynności mózgu i niekontrolowanych wyładowań komórek nerwowych, które komunikują się między sobą za pomocą impulsów elektrycznych. Wyładowania te przybierają postać różnorakich napadów, a ich rodzaj i częstotliwość zależą od miejsca, w którym zlokalizowane jest ognisko padaczkowe.

Najczęstsze są napady ogniskowe, przebiegające na ogół bez zaburzeń świadomości. Przejawiają się w postaci drgawek, uczucia drętwienia, a czasem bólu ręki, zaburzeń: wzrokowych (np. iskry), słuchowych (np. gwizdy), smakowych (odczuwanie nieprzyjemnych smaków) oraz węchowych (odczuwanie nieprzyjemnych zapachów), pocenia się, ślinienia, przyspieszonego tętna. Występują u osób w każdym wieku.

Również napady toniczno-kloniczne mogą występować w każdym wieku, ale inny jest ich przebieg.

Cechy charakterystyczne to: utrata przytomności, sztywne i wyprężone ciało, wyprostowane i skręcone do wewnątrz nogi, zaciśnięte dłonie, gałki oczne skierowane ku górze. Po około pół minuty następuje głęboki wdech, po czym pojawiają się drgawki, wzrasta ciśnienie krwi i przyspiesza tętno. Taki stan trwa ok. 2 minut, po czym chory zapada w głęboki sen.
U dzieci i młodzieży występują najczęściej napady nieświadomości, polegające na nagłej utracie świadomości i znieruchomieniu (mogą się pojawiać od kilku do nawet kilkudziesięciu razy dziennie) oraz napady miokloniczne, czyli krótkie, gwałtowne szarpnięcia mięśni, z powodu których chory upada, jakby ktoś podciął mu nogi, albo wypada mu wszystko z rąk. Tego typu napady pojawiają się zwykle nad ranem, po nieprzespanej nocy.
Nagła utrata napięcia mięśniowego, która może być przyczyną upadku i ciężkiego urazu głowy, cechuje napady atoniczne. W napadach uogólnionych do wyładowań padaczkowych dochodzi w obu półkulach mózgu jednocześnie.

- Podstawowe znaczenie w postawieniu diagnozy ma zebranie dokładnego wywiadu od pacjenta i wszystkich osób, które były świadkami jego napadu padaczkowego - tłumaczyła prof. Joanna Jędrzejczak. - Rutynowym badaniem, wykonywanym w przypadku podejrzenia padaczki, jest elektroencefalografia (EEG) rejestrująca czynność mózgu. Nie jest to jednak badanie rozstrzygające. Zdarza się, że chory na padaczkę ma prawidłowy zapis EEG, a osoba z nieprawidłowym zapisem wcale nie musi być chora. Lekarz może skierować pacjenta na dodatkowe badania, np. tomografię komputerową (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI), które pomogą mu wykluczyć inne schorzenia (np. guza mózgu) - mówiła pani profesor.

Podstawą leczenia padaczki są leki przeciwpadaczkowe, które powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta. O wyborze leku powinny decydować również inne czynniki, takie jak: wiek, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, niekorzystne interakcje z innymi przyjmowanymi lekami, współistniejące schorzenia.

Badania dowodzą, że farmakoterapia jest skuteczna u ponad 70 proc. chorych, oraz że po 2-5 latach prawidłowego leczenia 70 proc. dzieci i 60 proc. dorosłych chorych może odstawić leki przeciwpadaczkowe.

Niestety, Polska jest jedynym krajem europejskim, w którym refundacja nowoczesnych leków uzależniona jest od rozpoznania u pacjenta padaczki lekoopornej.

Dla młodych kobiet, pacjentów z chorobami wątroby, osób w podeszłym wieku czy przyjmujących na stałe leki wchodzące w groźne interakcje z lekami przeciwpadaczkowymi, leki nowej generacji nie są refundowane.

U osób, które nie odpowiadają na leczenie farmakologiczne (5-10 proc.), można przeprowadzić operację resekcyjną, której celem jest usunięcie fragmentu mózgu ze znajdującym się w nim ogniskiem padaczkowym. Najczęściej stosowaną techniką takiej operacji jest lobektomia (głównie płata skroniowego).

U pewnej grupy chorych (z napadami częściowymi) bardzo dobre efekty przynosi zabieg stymulacji nerwu błędnego, polegający na wszczepieniu poniżej lewego obojczyka stymulatora nerwu błędnego - urządzenia podobnego do rozrusznika serca, które hamuje napady padaczkowe. Niestety, ze względu na koszty, Narodowy Fundusz Zdrowia go nie finansuje.

Możesz pomóc

Jeśli jesteś świadkiem napadu padaczki:
1. Zachowaj spokój.
2. Ułóż chorego na boku.
3. Udrożnij mu drogi oddechowe.
4. Podłóż mu coś miękkiego pod głowę, żeby ochronić ją przed urazem.
5. Nie wkładaj mu niczego między zęby!
6. Nie krępuj jego ruchów.
7. Jeśli zasnął po napadzie, nie budź go.
8. Napad powinien ustąpić po 2-3 minutach; jeśli się przedłuża - wezwij pogotowie ratunkowe.

*Michał Smolorz nie żyje ZDJĘCIA I WIDEO Z POGRZEBU
*Dramatyczny pożar kościoła w Orzeszu-Jaśkowicach [UNIKATOWE ZDJĘCIA I WIDEO]
*Ogólnopolski Ranking Szkół Ponadpodstawowych 2013 SPRAWDŹ NAJLEPSZE LICEA I TECHNIKA
*Horoskop na 2013 rok ZOBACZ, CO MÓWIĄ KARTY