Largo Winch

nasza ocena ***
Francja, 2008, sensacyjny
reż. Jérôme Salle, wyst. Tomer Sisley, Kristin Scott Thomas, Miki Manojlović

Gdy Europejczycy walczyli na wojnie, Amerykanie kręcili filmy dzięki czemu dziś są kinowym mocarstwem. Ponieważ anglosaska historia Ameryki jest krótka, prawdziwi herosi są tu deficytowym towarem. Stąd ci rodem z komiksów, o których Jankesi szybko nauczyli się kręcić bajki. Europejczycy jeszcze eksperymentują z formą. Nie chcą zniżyć się do prostego kopiowania kolegów zza oceanu i szukają własnego sposobu filmowania rysunkowych bohaterów w oparciu o rodzime tradycje. Efekt jest dyskusyjny, jeśli wziąć na warsztat adaptację belgijskiego komiksu Jeana Van Hamme.

Scenariusz filmu Jérôme'a Salle'a łączy wątki znane z czterech pierwszych albumów, ale zawiera modyfikacje w stosunku do literackiego pierwowzoru (inne lokalizacje, narodowość niektórych bohaterów czy przyczyny ich śmierci). Jednak trzon historii jest ten sam.
Largo został adoptowany przez Nerio Wincha, założyciela potężnej korporacji. Wychowali go przyjaciele ojca z Chorwacji. Gdy Nerio upomniał się o Largo, chłopak nie zachwycił się rolą dziedzica. Odciął się od papy, ale gdy ten zostaje zamordowany, dorosły już Largo próbuje zapanować nad chaosem w firmie. Stara się też odnaleźć zabójców ojca.

Largo ma urok Jamesa Bonda i problemy z określeniem tożsamości niczym Jason Bourne. Ale jego historia nie jest kopią przygód agentów. Francuzi podeszli do filmu ambicjonalnie. Chcieli pokazać historię Largo jako sensację, dramat rodzinny i thriller o kulisach biznesu w oparciu o rodzime tradycje. Ale kulturalny kocioł, intymność relacji i nacisk na wartości rodzinne mimo, że tworzą interesujący wyróżnik na tle produkcji amerykańskich, nie sprzedały się tu rewelacyjnie.

Wolne partie, choć ciekawe, są bez ikry. Za to dynamiczne sekwencje robią wrażenie. Tym razem lawirowanie między tym, co wzniosłe i niskie nie do końca wyszło. Ale mądre przysłowie mówi, że praktyka czyni mistrza.