Przerwane objęcia

Hiszpania, 2009, dramat, reż. Pedro Almodóvar, wyst. Lluís Homar, Penélope Cruz, José Luis Gómez, dyst. Gutek Film/Best Film

Dawno nie oglądaliśmy Pedro Almodóvara w tak słabej formie. Jego "Przerwane objęcia" są zaskakująco ospałe, leniwe jak na produkt rzutkiego Hiszpana od "Kiki" i "Złego wychowania".
W tym rozgrywającym się na przestrzeni kilkunastu lat melodramacie - tak jak w klasycznym czarnym kryminale - pożądanie splata się w mocnym uścisku ze zbrodnią .

Mateo chce zrealizować ambitną komedię. Lena, niespełniona aktorka i nałożnica podstarzałego milionera Martela, zostaje jego muzą. I kochanką. Ale ceną za chwile szczęścia w ramionach ukochanej jest cierpienie wywołane najpierw zazdrością i zdradą, a potem śmiercią Leny. Symboliczną ofiarą furii Martela zostaje kręcony przez Mateo film, który produkował zdradzony potentat.

Losy (w założeniu) ognistego trójkąta niespecjalnie grzeją. Wycieczki w czasie i przestrzeni są narracyjnym mistrzostwem, ale forma na krótko mydli oczy. W końcu widz łapie się na tym, że Almodóvar skroił banalną historię miłosną z łatwą do prześwietlenia intrygą. Stanowi ona ramę, w której błyszczą jedynie świetnie skomponowane scenki rodzajowe. Reżyser otwarcie wyznaje w nich X muzie miłość (odniesienie do klasyków kina, metamorfozy Leny w Marilyn Monroe czy Audrey Hepburn, kręcenie filmu w filmie).
Almodóvar potwierdza za to, że jest wirtuozem jeśli chodzi o sterowanie klimatem: komedia płynnie przechodzi w tragedię, niepokój pojawia się zaraz po chwilowej melancholii, a romantyzm pryska w obliczu strachu.

I choć doceniam intelektualne zabiegi mistrza i dobrą grę aktorów, nie byłam wstrząśnięta. Raczej zmieszana, bo autor "Volvera" kazał czekać na nowy film trzy lata, ale nie przygotował nic pomysłowego. JA