Dlaczego w XII wieku Czechy i Śląsk oddaliły się od siebie? [HISTORIA DZ]

Ale w roku 1137 w Kłodzku zawarto wreszcie trwały pokój. Książę Bolesław Krzywousty uzyskał niekwestionowaną władzę nad Śląskiem. Ziemia opawska i kłodzka pozostały we władaniu Czech, za to Piastowie nie musieli już uznawać teoretycznej zwierzchności Pragi nad całym Śląskiem, czego symbolem długo pozostawał obowiązujący Polskę trybut. Był to ostatni sukces dyplomatyczny Krzywoustego.

CZYTAJ KONIECZNIE:
Historia Śląska w Dzienniku Zachodnim

Jednak w ciągu następnych kilkudziesięciu lat także związek Śląska z Polską uległ osłabieniu. Śląscy książęta, coraz bardziej niezależni od władców zasiadających na Wawelu, stosunki z Pragą układali sobie na własną rękę. Czesi i Ślązacy bywali sojusznikami (np. w bitwie z Węgrami pod Kressenbrunn w 1260 roku), chociaż - jak to w polityce - na pierwszym miejscu stawiali interes własny.

Podczas najazdu mongolskiego w 1241 r. król Czech Wacław I nie przyszedł z odsieczą broniącemu Śląska księciu Henrykowi Pobożnemu. Wacław zwołał swoje hufce i wkroczył na Śląsk, lecz kunktatorsko wstrzymał ich marsz pod grodem Świny. Jego rycerze nie stanęli u boku armii Henryka, która stawiła Mongołom czoła pod Legnicą. Henryk poniósł katastrofalną klęskę i sam zginął, prawdopodobnie ścięty przez Mongołów po wzięciu w niewolę.

Ironią losu w 1278 r. historia w pewnym stopniu się powtórzyła, tyle że w odwrotnej konfiguracji. Czeski król Przemysł Ottokar II stanął wtedy do ostatecznej walki z królem Niemiec Rudolfem z Habsburga, swoim śmiertelnym rywalem w walce o dominację w Rzeszy. Wprawdzie zaprzyjaźnieni z Przemysłem Ottokarem śląscy i polscy książęta pozwolili mu werbować na swych ziemiach najemników, albo nawet wsparli go pewnymi posiłkami, które sformowały jeden z trzech hufców jego armii. Jednak była to pomoc dużo poniżej oczekiwań (czy tym bardziej potrzeb!) króla Czech.

Jego śląscy alianci - m.in. Władysław I opolski i Henryk III głogowski - nie stawili się nawet osobiście. Decydujące starcie z Rudolfem pod Suchymi Krutami (zwane też bitwą na Morawskim Polu) skończyło się dla Prze-mysła Ottokara równie fatalnie, jak bitwa pod Legnicą dla Henryka Pobożnego. Czeska armia została rozbita, a austriaccy rycerze skłuli i rozsiekali na śmierć powalonego już, pojmanego i obdartego ze zbroi króla.

Kolejnym ze śląskich książąt, którzy własną osobą nie pofatygowali się z pomocą dla Przemysła Ottokara, był władca Wrocławia Henryk IV Prawy, skądinąd zresztą wnuk Henryka Pobożnego. Zanim osiągnął pełnoletność, król Czech był jego opiekunem. Wychowując Henryka na swoim dworze w Pradze, wymógł na nim wiele obietnic posłuszeństwa. Gdy w roku 1273 młody Piast objął w końcu rządy we Wrocławiu, władzę jego wciąż ograniczali i kontrolowali ludzie Przemysła Ottokara.

Ambitnego Henryka praskie wędzidło musiało coraz mocniej uwierać. A król Rudolf Habsburg kusił go, w zamian za odstąpienie króla Czech obiecując między innymi godność księcia Rzeszy. I choć Henryk nie zdradził opiekuna, to niespecjalnie go jednak wsparł - wysłał jakieś wojska, lecz sam pod Suche Kruty nie poszedł. Wyruszył na Pragę dopiero dowiedziawszy się o klęsce i śmierci Przemysła Ottokara, i to by... zgłosić pretensje do regencji po nieboszczyku.

Nie udało mu się to, lecz zwycięski król Rudolf wynagrodził Henryka ziemią kłodzką. Następnie, w roku 1280, książę Wrocławia udał się do Wiednia i złożył Habsburgowi hołd lenny. Wychowanek Pragi powrócił na Śląsk jako książę Rzeszy i wkrótce miał pokusić się o polską królewską koronę.

*Michał Smolorz nie żyje ZDJĘCIA I WIDEO Z POGRZEBU
*Dramatyczny pożar kościoła w Orzeszu-Jaśkowicach [UNIKATOWE ZDJĘCIA I WIDEO]
*OgólnopolskiRanking Szkół Ponadpodstawowych 2013 SPRAWDŹ NAJLEPSZE LICEA I TECHNIKA
*Horoskop na 2013 rok ZOBACZ, CO MÓWIĄ KARTY