PRZEMYSŁAW MIŚKIEWICZ "Precz z komuną”: Dzień Babci, Dzień Dziadka, Dzień Świra

Obok Orła znak Pogoni,
Poszli nasi w bój bez broni…

To fragment jednej z najbardziej znanych pieśni Powstania Styczniowego. Właściwie te słowa oddają wszystko. Powstanie beznadziejne, bez szans powodzenia. Takie polskie, romantyczne powstanie, które epokę romantyzmu zakończyło, skazane od początku na porażkę. I co z nim począć? Osiemdziesiąt lat później, w 1944, wybuchło Powstanie Warszawskie, równie nam bliskie i równie beznadziejne, oparte na fałszywych i nie mających żadnego uzasadnienia kalkulacjach, że Związek Sowiecki nam pomoże. A na co liczyli powstańcy w 1863? Na pewno nie mogli liczyć na żadną racjonalną pomoc. Co prawda brało w nim udział wielu cudzoziemców, w tym sławny Francesco Nullo i włoscy ochotnicy, ale nie zmienia to faktu, że żadne państwo oficjalnie powstańców nie poparło. I chyba nie warto się nad tym rozpisywać, bo powstało na ten temat tyle książek i publikacji, że każdy może sobie wyrobić zdanie.

Czy to powstanie było potrzebne - w tamtym momencie na pewno nie, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego skutki. Czy mielibyśmy w 1918 roku niepodległość, gdyby Powstania nie było - wszystko wskazuje na to, że tak. Więc po co? Bo jesteśmy Polakami i inaczej nie umiemy, wbrew logice, ale narody tak mają. Jedne kalkulują, inne mordują, a jeszcze inne się bronią. I dalej idąc, jedne się bronią racjonalnie, a inne emocjonalnie. Polacy są emocjonalni, co widać do dzisiaj w sporze między zwolennikami głównych partii politycznych. Oczywiście możemy nad tym ubolewać, ale inni nie będziemy. A jeżeli chodzi o nasze powstania, to każdy ma prawo do swojego zdania, ale szacunek powstańcom się należy. Dlatego cieszę się, że 160. rocznica jest obchodzona zupełnie inaczej niż ta okrągła sprzed dziesięciu lat. Teraz ma ona charakter państwowy, wtedy za poprzedniego rządu miała charakter nijaki. I taka to między innymi różnica między tym co jest, a tym co było.

Czasami wydaje mi się, że Dzień Babci i Dzień Dziadka to jakieś okazje, które zupełnie nie dotyczą mnie ani moich znajomych. No przecież jakoś całkiem niedawno kombinowałem pieniądze, żeby kupić kwiaty Babci Petroneli, Dnia Dziadka wtedy jeszcze nie było. Potem moje dzieci były upominane przez nas, żeby nie zapomniały zadzwonić do Dziadków. A teraz dzwoni do mnie wnuczek i na kamerce składa mi życzenia. Jakieś to dziwne i zupełnie nie przystaje do samopoczucia. Ale jeżeli spojrzeć w PESEL- no cóż- niestety wszystko się zgadza. Ale co tam, dziadkowanie jest fajne i kiedy pomyślę, że jeszcze trochę sił powinno starczyć, to perspektywa wspólnych wypraw w góry, wypadów kajakowych, może i żagli z wnukami, zapowiada się bardzo interesująco. Kończąc temat babciowo-dziadziowy chciałbym zacytować, jakie życzenia złożyła z tej okazji Młoda Lewica:

Naszym ukochanym babciom i dziadkom, niezależnie od tożsamości płciowej, z okazji ich święta życzymy pogody ducha, ochrony zdrowia na europejskim poziomie i godnych emerytur. Jesteście wspaniali.

No cóż, kiedyś było takie przysłowie: Gdyba babcia miała wąsy toby była dziadkiem. Obecnie nie jest to do niczego potrzebne, wystarczy mieć poczucie tożsamości płciowej. Mnie jest bardzo trudno zrozumieć, o co chodzi, ale myślę, że nasi dziadkowie i babcie tylko by się przeżegnali ze słowami: Apage Satanas. Daj Boże, że te życzenia to tylko fejk internetowy.

Radek Sikorski, mistrz dobrego PR, kiedyś człowiek prawicy, potem człowiek Platformy, a obecnie człowiek, którego nikt poważnie traktować nie powinien. Mówienie podczas wywiadu radiowego, że Rząd PiS w pierwszych dziesięciu dniach wojny rozważał rozbiór Ukrainy, jest tak irracjonalne, że tylko zapiekli i bezrozumni wrogowie partii rządzącej mogą to wziąć za dobrą monetę. Jednak pożywka, jaką to daje propagandzie rosyjskiej, jest ogromna. Myślę, że żaden szanujący się dziennikarz ani stacja telewizyjna więcej pana Sikorskiego zapraszać nie powinna. Bo z jednej strony śmieszno, a z drugiej jednak straszno.

A przed nami radosny finał Orkiestry. I pewnie po raz kolejny zostanie pobity rekord. Teraz już powinni przeskoczyć czterysta milionów. I ja się nie czepiam do tego, jak te pieniądze są użytkowane. Bo mimo wszystko nie najgorzej. I nie uważam, że fakt, że z tej kasy jest robiony Woodstock jest naganny. To wszystko jest w miarę ok. Wkurza mnie sposób, w jaki się to odbywa, pewna nachalność, ale to takie trochę moje fochy. Jednak jest coś, co uważam za szkodliwe i to bardzo. Wychowywanie młodych ludzi według hasła: Róbta co chceta. I nie piszę o tym, bo mam sześćdziesiąt lat, tak samo uważałem, kiedy ta impreza zaczynała swój żywot, a ja miałem niespełna 30. Owsiak jest jednym z największych celebrytów w Polsce, jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy i to w epoce obrazkowej jest bardzo ważne. Jest po prostu autorytetem dla młodych. Stworzył pewną subkulturę snobowania się, że jest się w Orkiestrze. I co on mówi młodym, zapatrzonym w niego ludziom, którzy mają dość „trucia rodziców”: jesteście wspaniali, jesteście najmądrzejsi, nikt Wam niczego nie będzie narzucał, róbta co chceta. No i robią, ci obecnie czterdziestolatkowie. A efekty widać i niestety będzie widać coraz wyraźniej… A jednym z widocznych efektów jest poziom dyskursu społecznego zwłaszcza ze strony opozycyjnej, czego najlepszym przykładem jest ***** ***. Precz z komuną.