Millennium część 6: David Lagercrantz „Ta, która musi umrzeć” RECENZJA. Polityka, fakenewsy, nowe technologie i zbrodnia

Gdybym miała ocenić książki z serii Millennium napisane przez Lagercrantza, to najlepszą jest „Mężczyzn, który gonił swój cień”. Najwięcej się tam działo, najciekawiej autor poprowadził nowe wątki bardzo zgrabnie spinając je z tym, co wymyślił Stieg Larsson, do tego wplótł wątki społeczne. „Ta, która musi umrzeć” jest słabsza, choćby dlatego, że Lagercrantz nie odważył się na żadne nietypowe rozwiązania fabularne, wszystko jest tak gładko wyjaśnione, że czytelnik nawet nie musi stawiać pytań. Emocji żadnych też nie ma. „Co nas nie zabije” w tej trylogii wypada najgorzej, bo jest po prostu najsłabiej napisana.

Tutaj przeczytacie recenzję piątej części Millennium - „Mężczyzna, który gonił swój cień"

Ale po kolei. Jest upalne lato. W centrum Sztokholmu znaleziony zostaje martwy mężczyzna, prawdopodobnie bezdomny. Mimo upału, ma na sobie grubą puchową kurtkę. Mężczyzna ma też charakterystyczny wygląd. Mimo to, policja traktuje jego śmierć jako samobójstwo. Jedynie lekarka sądowa Fredrika Nyman, zaniepokojona wynikami sekcji zwłok i kierując się swoimi podejrzeniami, kontaktuje się z Mikaelem Blomkvistem. Szybko okazuje się, że zmarły ma niejasne powiązania ze szwedzkim ministrem obrony. Dziennikarz rozpoczyna śledztwo.

Równocześnie Mikael próbuje skontaktować się z Lisbeth Salander. Przypadkiem odkrywa, że sprzedała ona swoje mieszkanie w Sztokholmie. Mikael nie wie też, że hakerka przebywa w Moskwie, gdzie chce wyrównać rachunki ze swoją siostrą Camillą.

Szósta część Millennium to niezła powieść kryminalna, choć dla wytrawnego czytelnika gatunku zbyt przewidywalna. Już tytuł mówi bardzo dużo, zwłaszcza czytelnikom znającym – jak ja – poprzednie pięć części. Główny wątek tej książki, związany z Mikaelem i Lisbeth, zaskakujący nie jest.

"Lisbeth Salander śniła mi się prawie co noc". Tutaj przeczytacie wywiad z Davidem Lagercrantzem

Ale w kilku elementach David Lagercrantz poradził sobie bardzo dobrze. Cieszę się, że Mikael Blomkvist znów jest równoprawnym Lisbeth Salander protagonistą. Lagercrantz nie ukrywa, że postać Salander go na tyle mocno fascynuje, że to wokół niej kreuje główne wątki fabularne. W częściach czwartej i szczególnie w piątej („Co nas nie zabije” i „Mężczyzna, który gonił swój cień”) wyraźnie wycofał Blomkvista na drugi plan. Tym razem w oku cyklonu są oboje.

Ciekawie, moim zdaniem, autor poprowadził wątek powiązań między wielką polityką, nowymi technologiami, fakenewsami i... wyprawami wysokogórskimi. Drobiazgowy research, jaki Lagercrantz wykonał, ponownie imponuje. Widać, że wcześniej był dziennikarzem śledczym.

Seria kryminalna Millennium to fenomen, który dawno wyszedł poza ramy literatury

Książkę „Ta, która musi umrzeć” czyta się dobrze i szybko. Jednak po powieści wieńczącej, wedle zapowiedzi wydawcy, serię, spodziewałam się większych fajerwerków, a na pewno emocji i dyskusji.

David Lagercrantz, „Ta, która musi umrzeć”, wydawnictwo Czarna Owca, 2019, 400 stron