Wehikuł czasu: Goczałkowice - Zdrój na pocztówkach i zdjęciach sprzed 100 lat! Do tego miejsca zjeżdżali kuracjusze z całej Polski!

Goczałkowice - Zdrój to miejscowość, która przez lata przyciągała kuracjuszy swoim wyjątkowym klimatem i leczniczymi właściwościami solanek. Dziś, dzięki archiwalnym pocztówkom i zdjęciom, możemy przenieść się w czasie i zobaczyć, jak wyglądało to uzdrowisko przed stu laty. W XIX wieku Goczałkowice przeżyły prawdziwy rozwój, głównie za sprawą odkrycia złóż solanki leczniczej i budowy linii kolejowej. W 1856 roku, podczas poszukiwań soli odkryto bogate złoża solanki, których lecznicze właściwości szybko zostały potwierdzone.

Walory lecznicze tutejszej solanki zostały szybko docenione przez czterech założycieli uzdrowiska: lekarza A. Bäbela, budowniczego W. Czecha oraz kupców H. Schillera i J. Lustiga. W latach 1860-1862 zbudowali oni pierwsze obiekty zdrojowe, w tym łazienki, dom zdrojowy, pijalnię oraz pensjonat, nadając Goczałkowicom-Zdroju nową tożsamość jako miejsca kuracyjnego. Pijalnia, wykonana z drewna i ozdobiona perłowymi inkrustacjami, stała się symbolem uzdrowiska, oferując kuracjuszom możliwość czerpania solanki z marmurowego basenu.

Dzięki wybudowaniu linii kolejowej w latach 1867-1870, Goczałkowice-Zdrój zyskały łatwy dostęp dla kuracjuszy z różnych zakątków Europy. Linia kolejowa, będąca częścią trasy Rechte-Oderufer-Eisenbahn, znacząco przyczyniła się do rozwoju uzdrowiska, umożliwiając organizowanie wycieczek do Krakowa i Tatr.

Przez lata uzdrowisko rozwijało się, przyciągając coraz większą liczbę gości. Jednak I wojna światowa i późniejsze działania wojenne znacząco wpłynęły na jego funkcjonowanie. Budynki zdrojowe były wykorzystywane przez wojsko, a po III powstaniu śląskim stały się schronieniem dla uchodźców z Opolszczyzny i Czech. Pomimo zniszczeń, uzdrowisko zostało reaktywowane po przyłączeniu Śląska do Polski, zyskując na popularności w latach 20. i 30. XX wieku. Funkcjonowanie zdroju przerwała II wojna światowa.